O polityce karnej z perspektywy retrospektywnej
DOI:
https://doi.org/10.7420/AK2007-2008AVSłowa kluczowe:
polityka karna, kodeks karny, analiza retrospektywna, criminal policy, penal code, retrospectionBibliografia
Aebi M., Stadnic N. (2007). Imprisonment rates in Europe, „Criminology in Europe”, t. 6, nr 2.
Andrejew I. (1981). Reforma prawa karnego, „Państwo i Prawo”, z. 7.
Andrejew I. (1987). Koszty nie do uzasadnienia, „Prawo i Życie”, nr 16.
Bafia J. (1978). Przemówienie wprowadzające, „Zeszyty Naukowe Instytutu Badania Prawa Sądowego”, numer specjalny 9.
Bafia J. (1984). Racjonalnie i bez emocji, „Gazeta Prawnicza”, nr 5.
Bafia J. (1989). Zmiany w prawie karnym. Ustawa z 17 czerwca 1988 r. Przepisy i komentarz. Warszawa: Wydawnictwo Prawnicze.
Baniak S. (1983). Materialne ujęcie przestępstwa w teorii i praktyce prokuratorskiej na tle stosowania art. 26 i 27 k.k., „Nowe Prawo”, nr 4.
Batawia S. (1968). Sankcje wobec recydywistów w projekcie kodeksu karnego a problematyka kryminologiczna recydywy, „Państwo i Prawo”, z. 8–9.
Buchały K. (1978). Polityka karna w latach 1970–1975 na tle ogólnych zasad wymiaru kary, „Zeszyty Naukowe Instytutu Badania Prawa Sądowego”, numer specjalny 9.
Czapska J., Waltoś S. (2007). O polskim populizmie penalnym, w związku z książką J. Pratta Penal Populism, uwag kilka [w:] K. Krajewski (red.), Nauki penalne wobec problemów współczesnej przestępczości: księga jubileuszowa z okazji 70. rocznicy urodzin Profesora Andrzeja Gaberle. Warszawa–Kraków: Wolters Kluwer Polska.
Dz.U. 1969, Nr 13, poz. 94 z z późniejszymi zmianami.
Dz.U. 1981, Nr 29, poz. 155.
Dz.U. 1985, Nr 23, poz. 101.
E. Bieńkowska, J. Skupiński, Ustawy karne z 10 maja 1985 r. w praktyce, Państwo i Prawo 1988, z. 2.
Grześkowiak A. (2003). Prawo karne stanu wojennego. Lublin: Wydawnictwo Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego.
Gubiński A. (1981). Główne ogniwa reformy prawa karnego: ograniczenie punitywności i zadośćuczynienie pokrzywdzonemu, „Państwo i Prawo”, z. 7.
Hołyst B. (2006). Psychologia kryminalistyczna. Warszawa: Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis.
Instytut Nauk Prawnych PAN (2003). Czy trzeba zmieniać kodeks karny? Materiały z konferencji naukowej „Nowelizacja Kodeksu karnego”, Warszawa, 10 lutego 2003 r. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe „Scholar”.
Jankowski Z., Michalski J. (1985). Ustawa z dnia 10 maja 1985 r. o szczególnej odpowiedzialności karnej. Komentarz. Warszawa: Wydawnictwo Prawnicze.
Jasiński J. (1984). Punitywność systemów karnych – kontynuacje, „Państwo i Prawo”, z. 6.
Karczmarek T. (1981). W sprawie nadmiernej represyjności polityki karnej, „Nowe Prawo”, nr 5.
Keller K., Kopczuk J. (red.) (2007), Oddział penitencjarny. Nowa struktura organizacyjna jednostek penitencjarnych. Białystok: Okręgowy Inspektorat Służby Więziennej.
Kilijanek K. (1989). Spalona więzienna ziemia, „Prawo i Życie”, nr 50.
Kilijanek K. (1990). Ścieżki zdrowia, „Prawo i Życie”, nr 6.
Kołakowska H. (1960). Nieletni recydywiści (wyniki badań 500 nieletnich recydywistów), „Archiwum Kryminologii”, t. I.
Krajewski K. (2004). Crime and criminal justice in Poland, „European Journal of Criminology”, t. 1 (3).
Kruk M., Wójcik D. (2004). Postępowanie mediacyjne w sprawach karnych. Wyniki badań empirycznych. Warszawa: Instytut Wymiaru Sprawiedliwości.
Marek A. (1981). Reforma prawa karnego – uwagi i postulaty, „Nowe Prawo”, nr 7–8.
Marek A. (1982). Model polityki karnej na tle projektowanych zmian ustawodawczych, „Państwo i Prawo”, z. 5–6.
Marek A. (1983). Od kary do profilaktyki, „Gazeta Prawnicza”, nr 23.
Marek A. (1984). O reformie prawa karnego i polityce karnej raz jeszcze, „Gazeta Prawnicza”, nr 8.
Melezini M. (2003). Punitywność wymiaru sprawiedliwości karnej w Polsce w XX wieku. Białystok: „Temida 2”.
Ostrihanska Z. (1969). Wielokrotni recydywiści o wczesnym i późnym początku karalności, „Archiwum Kryminologii”, t. IV.
Passenta D. (1987). Pisk złoczyńców, „Polityka”, nr 36.
Pikulski S., Szczechowicz K. (2004). Zatrzymanie i tymczasowe aresztowanie w świetle praw i wolności obywatelskich. Olsztyn: Wydawnictwo Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego.
Płatek M. (2006). Granice racjonalnej polityki karnej i penitencjarnej, „Państwo i Prawo”, z. 9.
Pływaczewski E. (1987). O grzywnie bez mitów, „Gazeta Prawnicza”, nr 4.
Pływaczewski E. (1988). Gdzie się ostrzy miecz Temidy, „Gazeta Prawnicza”, nr 9.
Pływaczewski E. (1998). Główne problemy przestępczości w Polsce [w:] E. Pływaczewski (red.), Aktualne problemy prawa karnego i kryminologii (Current Problems of the Penal Law and Criminology; Aktuelle Probleme des Strafrechts und der Kriminologie). Białystok: „Temida 2”.
Pływaczewski E., Szczygieł G.B. (2005–2006). Zachowania korupcyjne osadzonych (wstępne wyniki badań), „Archiwum Kryminologii”, t. XXVIII.
Pływaczewski E., Szczygieł G.B. (2006). Rola pomocy postpenitencjarnej w zapobieganiu przestępczości powrotnej [w:] T. Dukiet-Nagórska (red.), Zagadnienia współczesnej polityki kryminalnej. Bielsko-Biała: Wydawnictwo „Sto”.
Podemski S. (1987). Sędziowie i kary, Polityka, nr 7.
Projekt kodeksu karnego – redakcja z dnia 5 marca 1990 r.
Ratajczak A. (1987). Uwagi o ustawie o szczególnej odpowiedzialności karnej z 10.V.1985 r., „Państwo i Prawo”, z. 8.
Ratajczak A. (1988). Przekonać nieprzekonanych, „Gazeta Prawnicza”, nr 5.
Realizacja w praktyce kodyfikacji karnych z 1969 r. (1978), „Zeszyty Naukowe Instytutu Badania Prawa Sądowego”, numer specjalny 9.
Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r., Dz.U. z dnia 15 lipca 1932 r., Nr 60, poz. 571 z późniejszymi zmianami.
Rzeplińska I. (1989). Polityka karna wobec recydywistów w latach 1970–1980 [w:] J. Skupiński (red.), Polityka karna w Polsce, t. I: 1970–1980. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich.
Siemaszko A., Gruszczyńska B., Marczewski M. (2003). Atlas przestępczości w Polsce, wyd. 3. Warszawa: Oficyna Naukowa.
Skorupka J. (2007). Konstytucyjny i konwencyjny standard tymczasowego aresztowania, „Państwo i Prawo”, z. 7.
Społeczny projekt nowelizacji kodeksu karnego z 1969 r. (1981), II redakcja, Kraków.
Szczygieł G.B. (2002). Społeczna readaptacja skazanych w polskim systemie penitencjarnym, Białystok: „Temida 2”.
Szerer M. (1980). Następstwa finansowe skazania, „Państwo i Prawo”, z. 12.
Szymanowska A. (2003). Więzienie i co dalej. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie „Żak”.
Szymanowski T. (2007). Zadania polityki karnej na tle występujących trudności, „Państwo i Prawo”, z. 7.
Tyszkiewicz L. (2007). Dwie próby ograniczenia impasu w polityce karnej, „Państwo i Prawo”, z. 7.
Ustawa o zmianie kodeksu karnego i niektórych innych ustaw z dnia 23 lutego 1990 r., Dz.U. 1990.
Waltoś S. (2005). Proces karny. Zarys systemu. Warszawa: Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis.
Warylewski J. (2007). Aktualna polityka karna wobec statystycznego obrazu przestępczości i badań opinii publicznej, „Edukacja Prawnicza”, nr 3.
Wielińska E. (1989). Amnestyjne piwo, „Prawo i Życie”, nr 47.
Wójcik D. (2007). Poglądy sędziów na temat mediacji w sprawach karnych [w:] K. Krajewski (red.), Nauki penalne wobec problemów współczesnej przestępczości: księga jubileuszowa z okazji 70. rocznicy urodzin Profesora Andrzeja Gaberle. Warszawa–Kraków: Wolters Kluwer Polska.
Zagórski J. (2007). Wykonywanie tymczasowych aresztowań w Polsce, „Państwo i Prawo”, z. 10.
Opublikowane
Jak cytować
Numer
Dział
Art. 11 Ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 1231.) przyznaje autorskie prawa majątkowe do utworu zbiorowego (w tym publikacji periodycznej) wydawcy, zaś do poszczególnych części mających samodzielne znaczenie - ich twórcom. Pomimo, że przeważnie na treść utworów zbiorowych składają się utwory wielu autorów, to inicjatorem ich powstanie jest wydawca, któremu ustawa przyznała autorskie prawa majątkowe do całości takiego utworu jako takiego, czyli prawo do decydowania o sposobach eksploatacji i otrzymywania wynagrodzenia. Do poszczególnych części utworu zbiorowego, poszczególnych utworów, prawo przysługuje ich twórcom, chyba że przeniosą je na wydawcę.
Na platformie udostępniane są poszczególne artykuły wraz z zestawem metadanych tylko jeżeli autorzy wyrazili zgodę na wykorzystanie utworu (publikacji naukowej) na tym polu eksploatacji. Dostrzegając korzyści społeczne, jakie daje otwarty bezpłatny dostęp do publikacji prawniczych, Instytut Nauk Prawnych PAN jako Wydawca czasopisma, korzystając z legitymacji ustawowej, zadecydował o opublikowaniu całych woluminów periodyku.
Autorzy artykułów opublikowanych w czasopiśmie, zainteresowani udostępnieniem publikacji w sposób otwarty, proszeni są o kontakt z Wydawcą w sprawie zawarcia umowy licencyjnej.